Geitjes, obronis en serieuze dingen

Hoi allen,

Om iedereen tegelijk te informeren over wat ik hier meemaak, hier een zo kort mogelijke samenvatting van mijn eerste twee weken in Ghana. Op dit moment zitten zes van mijn huisgenootjes en ik aan de kant van een weg met om ons heen jungle, mieren en onze beste vrienden aka mosquitos. Onze trotro (busje) is helaas overleden op weg naar een beach resort, waar we dit weekend hopelijk een beetje kunnen tannen onder de palmboompjes.

Zoals jullie wel bekend zal zijn verblijf ik deze zomer in Takoradi, een stad aan de kust, in het zuidwesten van Ghana. Overdag werk ik van 8:00 tot 14:00 (dit betekent in Ghana vanaf 8:45) in het Effia Nkwanta regionale ziekenhuis. In eerste instantie zou ik alleen op interne geneeskunde met de dokter meelopen, maar na één week had ik samen met Joe (de programme manager) geconcludeerd dat het interessanter is om meerdere afdelingen af te gaan en meer patiënten te zien met condities die je niet in Nederland zou tegenkomen (denk: malaria, TB). Hierover later meer.

Ik verblijf in het huis van Work the World, met momenteel negen meisjes en één jongen (lucky him). Ik ben de 21 jarige huisbaby en tevens de reus van het gezelschap. 's Middags gaan we als de zon er zin in heeft naar het strand, anders naar de markt of blijven we thuis chillen. Vorige week zijn we een middag naar een weeshuis in de buurt geweest en hebben daar met de kinderen gespeeld (ik begin al te zweten als ik alleen maar denk aan mijn helaas verloren voetbalwedstrijd). Dit natuurlijk pas na een welverdiende, altijd weer heerlijke lunch bereid door Ophelia, die ons tevens voorziet van ontbijt (beste pannenkoeken ever) en avondeten. Elke donderdag hebben we barbeque, welke meer bestaat uit dansen dan uit eten, we zijn tenslotte wel in Afrika. De Ghanese staff en alle huisgenoten uit de UK, Amerika en Wales zijn sinds gisteren professionele kabouterplopdansers dankzij Iris (ander Nederlands meisje die hier toevallig ook zit) en de sfeer in het huis is chill en we leren heel veel super nuttige dingen van elkaar, bijvoorbeeld dat Amerikanen in plaats van "shit" soms "ballsack" zeggen als er iets mis gaat, dat elke buitenlander Nederlandse woorden op z'n Russisch uitspreekt en honderdduizend andere belangrijke levenslessen.
In de weekenden hebben we tijd om op pad te gaan. Afgelopen weekend zijn we eerst naar Kakum National Park gegaan, waarna we verbleven in een hotel met loslopende, tamme krokodillen (ik wilde de babykrokodil kidnappen maar het mocht niet van de rest). Op zondag hebben we Cape Coast bezocht, waar we naar een kasteel zijn gegaan en vervolgens, begeleid door onze twee nieuwe lokale gidsjes, naar het trotrostation zijn gewandeld.

Ghana is naar mijn idee een mooi land waar je je ogen uitkijkt. Om jullie een idee te geven van hoe het er hier ongeveer uit ziet op straat: Stel jezelf voor dat je in een taxi zit. Overal aan de kant van de weg zie je mensen lopen, waarvan 50% een voorwerp of een bak met inhoud ter grootte van een labrador op zijn of haar hoofd draagt. Alle vrouwen dragen unieke jurken van afrikaanse stoffen en je ziet overal groepjes kinderen in schooluniforms. De kindjes hier zijn de schattigste mensjes ooit. Altijd als je langsloopt zwaaien ze gefascineerd naar je en zeggen: "obroni!" (zo noem je een blank persoon, wij zijn de obroni's). Naast organismen van onze soort zie je overal kippen en geiten. Voor de dierenliefhebbers: er zijn veeeeel babygeitjes die je doen smelten (waarna je diezelfde avond heerlijk smikkelt van deze eerder genoemde schattige geitjes). het gemiddelde huis dat langs de weg staat is denk ik niet groter dan ee studentenkamer en er zijn overal miniwinkeltjes die uiteindelijk allemaal dezelfde dingen verkopen voor geld waarvan wij zouden zeggen dat het niks is (maar toch afdingen, want dat hoort blijkbaar zo). Voor de wagenzieke lezers: slaap er even een paar nachtjes over voordat je naar hier afreist, want de weg is een gatenkaas en taxichauffeurs spelen ook graag het spelletje "ontwijk-zo-veel-mogelijk-gaten-op-een-zo-hoog-mogelijk-tempo". De verkeersregels zijn iets afwijkend aan die van ons. Eigenlijk is er maar één regel, welke luidt: toeteren = hoi ik ga heel hard doorrijden dus iedereen die in de weg staat of rijdt heeft pech. Oftewel: na elk taxi- en busritje ben je stiekem toch wel blij dat je met twee benen kan uitstappen.

Update: inmiddels in een kingsize bed met het geluid van de golven op de achtergrond.

Afgelopen week heb ik in het ziekenhuis doorgebracht op de Accident & Emergency afdeling samen met twee meisjes uit de UK die nursing students zijn. Hier gaat het ongeveer zo: een patiënt komt binnen en gaat op een stoel bij de ingang zitten. Indien de patiënt dit niet kan komt deze binnen op een bed. Wanneer er geen bedden zijn ligt de patiënt op de grond, mogelijk samen met allerlei soorten lichaamsvloeistoffen van eerdere patiënten. De nurses (of wij) checken de vitals en schrijven als de familieleden Engels kunnen zo veel mogelijk op wat we te weten kunnen komen. Als de patiënt geen infuus krijgt moet deze buiten op de dokter wachten, indien de patiënt wel een infuus krijgt blijft deze op het bed/een stoel in de ruimte. Soms is het complete chaos, met overal bedden kriskras door elkaar en mensen overal.
De meeste Ghanese mensen gaan pas naar het ziekenhuis als ze heel erg ziek zijn, dit om verschillende redenen. Veel proberen alternatieve geneeswijzen zoals kruidengeneeskunde en veel hebben ook niet genoeg geld. De patiënten of de relatives moeten voor alles betalen. Medicatie kan pas gegeven worden als de familieleden het zelf zijn gaan kopen bij de pharmacy. Dit is soms een verdrietig feit, omdat ze als er genoeg resources waren veel beter geholpen zouden kunnen worden en nu dus vaak onnodig lijden. Een voorbeeld: op een dag kwamen we binnen en op twee stoelen en half op de grond (na een paar uur gelukkig in een bed) lag een jongen te kermen van de pijn. Hij was bekend met sikkelcelziekte en had vessel occlusion crisis, wat betekent dat je misvormde bloedcellen in je kleine vaatjes blijven hangen, wat heel erge pijn veroorzaakt. Hij kon niemand van zijn familie bereiken, had geen verzekering en kon dus niet voor de medicatie betalen. Pas 's middags rond 13:00 heeft hij voor het eerst pijnstillers en andere medicatie gehad waardoor het enigszins beter ging. Ook zijn er patiënten die in principe geholpen zouden kunnen worden door een operatie of bepaalde medicatie, maar dit niet kunnen betalen, waardoor ze aan hun lot over gelaten moeten worden. Gisteren hebben we onze laatste paar uur bij een dertienjarig meisje gezeten, dat bewusteloos was binnengekomen en bijna niet kon ademen. Haar zuurstofsaturatie was erg laag (ze kreeg pas zuurstof toen wij haar zagen en er om vroegen, toen ze al meer dan een uur binnen was) en als ze ademde hoorde je zonder stethoscoop al geluiden waaruit je kon opmaken dat er iets heel erg mis was. Na een paar uur hadden de familieleden, na het bellen van hele verre familie, genoeg geld voor een ECG, waarvan de uitslag niks goeds beloofde. De volgende morgen toen we arriveerden bleek dat ze het niet tot de volgende dag gemaakt had.
Gelukkig zijn er ook verhalen die beter aflopen. Zo was ik erg blij te zien dat patiënten die we hevig schokkend of zelfs bewusteloos binnen hebben zien komen na een paar dagen naar huis werden gestuurd tijdens de visite met de dokter. Of als er kindjes binnenkomen met een temperatuur van bijna 40°C (meest waarschijnlijke diagnose bij 90% van de kinderen: malaria), welke er naar een paar uur een stuk beter uitzien. Hiervoor weeg ik met liefde baby'tjes die een spoor van uitwerpselen op mijn arm achterlaten, yes.
Al met al maken we erg veel mee, soms hele zielige verhalen, maar in het huis delen we elke dag met elkaar wat er gebeurd is, zodat je er niet mee blijft zitten. Als dit wel het geval is kun je altijd terecht bij Joe of Frank van de staff, welke geweldige personen zijn die je met alles wat je maar kan verzinnen helpen als je ze nodig hebt.

Mijn plannen voor nu: chillen op het strand en zondag met twee meisjes vertrekken naar het dorpje Dixcove, waar we in de ochtenden in het District Hospital werken en elke middag een activiteit hebben, waarvan we nog niet precies weten wat. Op woensdag komt iedereen die op dat moment in het Work the World huis woont naar ons dorpje en gaan we in een mobiele kliniek de bewoners van het dorpje gratis op vanalles en nog wat screenen. We slapen bij een host family, dus zullen het échte Ghanese leven ervaren! Gelukkig zijn we gewend aan stroomuitval in ons huis en hebben we al geoefend met leven zonder stromend water toen de leiding kapot was, want het zal geen luxeleventje zijn zoals dit weekend. Komende vrijdag zullen we met een heel aantal meiden naar Mole National Park afreizen, waar we eindelijk olifanten gaan spotten en mijn laatste week zal ik op de pediatrics (kinder) afdeling van het ziekenhuis in Takoradi doorbrengen. Dan ga ik alle kindjes knuffelen, yes! Dus ik heb nog genoeg avonturen die me te wachten staan.

Groetjes thuis en doei!


Ing